بخشی از مقدمه کتاب: فيلم Limitless را ديده‏ ايد؟ در اين فيلم برادلى كوپر نقش جوانى درب و داغان و شكست خورده را بازى می كند كه نامزدش هم از او جدا شده است و اوضاع سختى را می‏ گذراند. كسى به او قرصى می ‏دهد كه با خوردن آن تغييرات عجيبى می ‏كند. قرصى كه از نظر ذهنى و فكرى او را بشدت متمركز و قدرتمند می ‏كند! بطورى كه می ‏تواند در مدت كوتاهى پيانو نواختن را ياد بگيرد، در مدت چند روز بر زبان جديدى مسلط شود و به سبب قدرت فكرى عجيبى كه پيدا می ‏كند، خيلى راحت می ‏تواند نبض بازار را بدست بياورد و ثروتمند شود (راستى قضيه اين قرص براى دانشجويان پزشكى و پزشكان آشنا نيست؟). به سبب قدرت فكرى بالايى كه قرص به او می ‏دهد، جذب تاجرى می ‏شود كه رابرت دونيرو نقش او را بازى می كند و با توجه به توانايى عجيبش در پيش‏بينى بازار، براى او كار می ‏كند تا زمانى كه ذخيره قرصش تمام می شود و تمامى قدرتش ناگهان ناپديد می ‏گردد و می ‏فهمد كه اين قرص اعتيادآور هم هست و اگر ناگهان تركش كند، بدجورى آسيب می ‏بيند و اين می ‏شود كه بعد از نيم ساعتى اكشن به سبك هاليوود، عاقبت دارو را بدست می ‏آورد و بعد از مدتى بر می ‏گردد پيش رئيسش يعنى رابرت دونيرو! كه چون نمی ‏داند، قدرت فكرى شاگردش يا كارمندش از كجا آمده است و گمان می كند كه او بيمار شده است و كار را رها كرده است، چند كلمه به او می ‏گويد. چند كلمه‏اى كه انگار تمام فيلم و منظور و هدف و جوهر آن را خلاصه می ‏كند: تو كه می ‏خواهى در اين سطح بازى كنى، نبايد ببازى! نبايد جا بزنى و نبايد بيمار شوى! به نظر من كه تمام فيلم يعنى همين چند ثانيه و همين چند كلمه حرف رابرت دونيرو! همين چند كلمه‏اى می ‏شود كه قشنگ‏تر و كامل‏ترش كرد و براى تو دوست من، تو كه پزشك هستى تكرار كرد. تو كه می ‏خواهى در اين سطح باشى، نبايد بترسى، نبايد ببازى، نبايد نااميد شوى، نبايد تسليم شوى، نبايد بيمار شوى و حتى نبايد بميرى! تو كه در هر صورت جزو حداقل ۱% بالاى افراد تحصيل كرده جامعه هستى و سطح خودت را انتخاب كرده‏اى، اگر می ‏خواهى سطح را بالاتر ببرى، اگر مى‏خواهى سزاوار بازى كردن و مهمتر از آن بردن در اين سطح باشى ـ يعنى همان سطحى كه بالاترها در آن بازى می ‏كنند، بايد قاعده بازى را ياد بگيرى! پس نترس! طورى بازى كن كه برنده شوى! نااميد نشو! تسليم نشو! و مهمتر از همه ضعيف نباشد! در همين سطح بازى كن (درس بخوان) و برنده شو!